اختلال کم‌توجهی – بیش فعالی یکی از شایع ترین اختلالات عصبی رشدی در دوران کودکی است. این اختلال معمولاً در کودکی تشخیص داده می شود و اغلب تا بزرگسالی باقی می ماند. کودکان مبتلا به این اختلال ممکن است در توجه کردن و کنترل رفتار های تکانشی مشکل داشته باشند، یعنی ممکن است بدون فکر کردن در مورد نتیجه کارشان عمل کنند یا بیش از حد فعال باشند.
بنیاد پیشگیری از آسیب های اجتماعی می خواهد شما والدین گرامی را با این موضوع بسیار مهم آشنا کند.
علائم اختلال کم‌توجهی – بیش‌فعالی
برای کودکان طبیعی است که گاهگداری در تمرکز و رفتار مؤدبانه مشکل داشته باشند. با این حال، کودکان مبتلا به کم‌توجهی – بیش فعالی این رفتار ها را با بالا رفتن سن پشت سر نمی گذارند و تا بزرگ سالی با فرد ادامه پیدا می کند که می تواند مشکلات زیادی را برای فرد ایجاد کند، این علائم ادامه می یابد، می توانند شدید باشند و می توانند در مدرسه، خانه یا رابطه با دوستان مشکل ایجاد کنند.
کودک مبتلا به اختلال کم توجهی – بیش فعالی ممکن است:
زیاد خیال پردازی کند
چیز ها را زیاد فراموش یا گم کند
وول بخورد یا به خود بپیچد
زیاد صحبت کند
اشتباهات سهل انگارانه انجام دهد یا به شکل غیرضروری ریسک کند
در مقاومت در برابر وسوسه مشکل داشته باشد
نوبت گرفتن برایش دشوار باشد
در کنار آمدن با دیگران دچار مشکل باشد
انواع اختلال کم توجهی – بیش فعالی
با توجه به اینکه چه نوع علائمی در فرد شدید تر است، سه نوع مختلف از اختلال کم توجهی – بیش فعالی وجود دارد
نوع عمدتاً بی توجه:
برای فرد سازماندهی کردن یک کار یا به پایان بردن آن، توجه به جزئیات یا دنبال کردن دستورالعمل ها یا مکالمات دشوار است. به راحتی حواسش پرت می شود یا جزئیات کارهای روزمره را فراموش می کند.
این موارد در بزرگ سالی برای فرد مشکل آفرین می شود.
نوع عمدتاً بیش‌فعال – تکانشی:
فرد وول می خورد و زیاد صحبت می کند. نشستن برای مدت طولانی، برای مثال، در یک وعده غذایی یا هنگام انجام تکالیف دشوار است. کودکان کوچک تر ممکن است دائماً بدوند، بپرند یا از در و دیوار بالا بروند. فرد احساس بی قراری می کند و با تکانشگری مشکل دارد.
شخصی که تکانشی است ممکن است کار یا صحبت دیگران را مرتب قطع کند، چیز هایی را از دست مردم بقاپد یا در زمان های نامناسب صحبت کند. برای شخص دشوار است که منتظر نوبت خود بماند یا به دستورالعمل ها گوش دهد. فرد تکانشی ممکن است بیش از سایر افراد دچار تصادف و جراحت شود.
نوع ترکیبی:
علائم دو نوع فوق به طور یکسان در فرد وجود دارد. از آنجا که علائم می توانند با گذشت زمان تغییر کنند، ممکن است نوع یا پرزانتاسیون اختلال نیز با گذشت زمان تغییر کند.
درمان اختلال کم‌توجهی-بیش‌فعالی
در بیشتر موارد، اختلال کم توجهی – بیش فعالی بهتر است با ترکیبی از رفتار درمانی و دارو درمان شود. برای کودکان چهار تا پنج سال مبتلا به این اختلال، رفتاردرمانی، به ویژه آموزش والدین، به عنوان اولین خط درمان و قبل از امتحان کردن دارو توصیه می شود. اینکه چه کاری بهترین نتیجه را دارد ممکن است به کودک و خانواده ارتباط داشته باشد. برنامه های درمانی خوب شامل نظارت دقیق، پیگیری و ایجاد تغییرات لازم در طول مسیر درمان خواهد بود.
مدیریت علائم و سالم ماندن با سبک زندگی سالم
سالم بودن برای همه ی کودکان مهم است و می تواند به ویژه برای کودکان مبتلا به اختلال کم توجهی – بیش فعالی اهمیت داشته باشد. علاوه بر رفتاردرمانی و مصرف دارو، داشتن سبک زندگی سالم می تواند مقابله با علائم اختلال کم توجهی – بیش فعالی را برای کودک آسان تر کند.
برخی رفتار های سالم که می تواند به شما کمک کند شامل موارد زیر است:
- ایجاد عادات غذایی سالم مانند خوردن مقدار زیادی میوه، سبزیجات و غلات سبوس‌دار و انتخاب منابع پروتئین کم چربی
- شرکت در فعالیت های بدنی روزانه بر اساس سن کودک
- محدود کردن میزان کار کردن با و تماشای نمایشگر های تلویزیون، کامپیوتر، موبایل و سایر وسایل الکترونیکی
- داشتن خواب شبانه ی لازم بر اساس سن کودک
کمک گرفتن: پزشکان، روان‌شناس و روان‌پزشک کودک
اگر شما یا پزشکتان نگرانی هایی در مورد اختلال کم توجهی – بیش فعالی دارید، می توانید کودک خود را نزد متخصصی مانند روان‌شناس کودک یا یک روان‌پزشک کودک آگاه ببرید.
