آمارهای غیررسمی می‌گویند قریب به 3 میلیون ناشنوا در ایران زندگی می‌کنند که به دلایلی از جمله تحریم و افزایش هزینه‌های تجهیزات پزشکی، برای خرید سمعک، باتری و دیگر ملزومات این بیماری در رنج هستند.

سازمان بهزیستی می‌گوید ۳۸۹ هزار ناشنوا نزد این سازمان پرونده فعال دارند و مستمری‌های حمایتی دریافت می‌کنند اما رئیس منتخب هیأت مدیره انجمن خانواده ناشنوایان ایران معتقد است تعداد ناشنوایان در ایران فراتر از این آمارها است و تخمین می‌زند که این میزان تا ۳میلیون نفر ناشنوا در ایران هم می‌تواند باشد، با این حال ناشنوایان  به دلایلی ازجمله تحریم و مشکلات نرسیدن برخی تجهیزات مورد نیاز از کشورهای خارجی زندگی دشوار و پر هزینه ای دارند.

در همین زمینه با علیرضا نجف پور، رئیس منتخب هیأت مدیره انجمن خانواده ناشنوایان ایران گفت‌وگویی داشتیم که متن آن را می توانید بخوانید.

 چه تعداد ناشنوا در کشور داریم و روند این آمارها آیا روبه افزایش است؟

درباره آمار دقیق ناشنوایان باید بگویم حدود یک میلیون و نیم تا ۲ و نیم میلیون ناشنوا در کشور داریم اما این تعداد دقیق نیست چرا که بسیاری از ناشنوایان پنهان هستند و در اثر مرور زمان به این تعداد اضافه می‌شوند و حتی ممکن است شاهد وقوع حوادثی باشیم که تعداد ناشنوایان را بالا ببرد، بنابراین اگر بخواهیم آمار دقیق ارائه دهیم باید بگوییم که قریب به ۳میلیون نفر ناشنوا در کشور زندگی می‌کنند.

قریب به ۳میلیون نفر ناشنوا در ایران زندگی می‌کنند و ممکن است شاهد وقوع حوادثی باشیم که تعداد ناشنوایان را بالا ببرد

آموزش ناشنوایان در کنار بیماران اوتیسم اشتباه است

ناشنوایان چه کمبودهایی در مدارس دارند؟

متأسفانه باید بگوییم به تازگی اشتباه بزرگی که برخی ها مرتکب می شوند این است که آموزش و پرورش استثنایی دانش آموزان ناشنوا را با اوتیسم در یکجا آموزش می‌دهند که دردسر های خودش را دارد، ظاهرا طرح دیگری هم دارند که بتوانند ناشنوایان را دانش آموزان عادی تلفیق کنند که این به برخی مولفه‌ها نیاز دارد، قطعا باید از یک سو در مدرسه حاضر باشد تا فرد دچار استرس نشود و از سویی دیگر، برای فرهنگ‌سازی در کنار هم بودن دانش آموزان عادی و ناشنوا تلاش شود چرا که مسأله بسیار مهمی است. اما با امکانات ضعیفی که می‌بینیم بعید می دانم این موضوع به طور صددرصدی اجرا شود؛ اما اگر قرار است اجرا شود باید با عاقبت نگری انجام بگیرد.

 هزینه های زندگی ناشنوایان در این سالها چقدر افزایش داشته و به طور میانگین ماهانه چقدر هزینه درمان آنها می‌شود؟

ناشنوایان به طور طبیعی مخارج فراوانی در زندگی دارند، ما تحریم هستیم، باتری سمعک دیر می آید و قیمت گفتار درمانی فوق العاده بالا می رود، بنابراین باید بدانید اگر بچه عادی شاید ماهانه یک تا ۲میلیون هزینه دارد؛ قطعا یک فرد ناشنوا اگر به خوبی زندگی کند بالای ۶ میلیون هزینه دارد چرا که تمام این مخارج را باید هزینه کند.

انتقاد از حمایت کم بیمه‌ها از هزینه های گفتار درمانی

 آیا کمکی با کاشت حلزون به ناشنوایان می شود؟

می توانم بگویم کاشت حلزون در مرحله اولیه برای افرادی که این کار را می کنند بسیار خوشایند است چرا که صداهای بسیار زیادی را می‌شنوند اما برای کاشت حلزون تنها عمل آن ۳۰۰ میلیون تومان هزینه می شود و اگر یک قطعه آن دچار اختلال شود بالغ بر میلیون‌ها تومان بایدهزینه شود.

بنابراین در مرحله بعد نیاز به گفتار درمان دارند تا آنجایی که ما می دانیم هزینه‌های گفتار درمانی یک سال تأمین می شود، این در حالی است که به طور کامل حداقل ۵سال نیاز دارد و ۴ سال بعدی را باید خود خانواده ها متقبل شوند، خود شما برآورد کنید با این هزینه های سنگین و درآمدهای کم،عمل کاشت حلزون آوای دهل از دور شنیدن خوش است و خیلی کارآیی ندارد مگر اینکه افراد پول بسیاری داشته باشند تا بتوانند این مخارج را تأمین کنند.

ناشنوایانی که عمل جراحی کاشت حلزون دارند تا 5 سال باید گفتار درمانی داشته باشند اما بیمه‌ها تنها یک سال آن را تقبل می‌کنند

محرومیت بسیاری از ناشنوایان از مستمری

 چقدر پشت نوبتی برای دریافت مستمری و خدمات ویژه ناشنوایان در سازمان بهزیستی وجود دارد؟

سازمان بهزیستی بارها در مطبوعات اعلام کرده است هیچ پشت نوبتی دیگری برای مستمری بگیران ندارد در حالی که ناشنوایان می گویند به هر دلایلی مستمری آنها قطع شده است و بسیاری هم بیمه تأمین اجتماعی ندارند و شاید سازمان دهی درستی برای این ماجرا نشده است، بنابراین بسیاری از ناشنوایان از مستمری محروم هستند و این فاجعه بزرگی در زندگی آنها ایجاد کرده و امیدوارم رسیدگی شود.

برچسب‌های روی شیشه های ماشین نداریم

 مشکلات ناشنوایان در حوزه رانندگی کدامند؟

یکی از بزرگترین مشکلات ناشنوایان درباره رانندگی نداشتن پلاک ویژه است، حدود 5 سال پیش به راحتی پلاک ویژه ناشنوایان داده می شود و می توانستند به راحتی تردد کنند اما به دلایلی نامعلوم این عمل تسریع پیدا نکرده است و ناشنوایان از دادن پلاک ویژه محروم شده اند اما برای معلولان جسمی حرکتی این امکانات محقق شده است.

ما از بهزیستی می‌خواهیم با دید واقعی تر و اجتماعی تر به جامعه هدف نگاه کند و اجازه دهد تا ناشنوایان از پلاک ویژه برخوردار شوند تا بتوانند در سطح شهر تردد و به اشتغال آنها نیز کمک کند.

برچسب های روی شیشه های ماشین یکی دیگر از مشکلات  ناشنوایان است، این برچسب روی شیشه خودرو نصب می شود تا مسافران بدانند بچه های ما دارای مشکلات شنوایی هستند و بتوانند اقدامات لازم را رعایت کنند اما متأسفانه این برچسب ها نیز موجود نیست و امیدواریم سازمان های مختلف و متولی به ما کمک کنند تا این برچسب ها در اختیار ناشنوایان قرار بگیرد.

جای خالی اجرای زبان اشاره در ایران

زبان اشاره در کشور چه جایگاهی دارد؟

ما به رغم تلاش‌ها اما در حوزه معلولان بسیار عقب هستیم، در کشور آفریقایی مانند اوگاندا زبان اشاره به رسمیت شناخته شده است و به راحتی مکالمه دارند، سازمان و ارگان‌های مختلف با زبان اشاره آشنایی مختصر دارند و به راحتی با ناشنوایان ارتباط می‌گیرد اما در ایران به رسمیت شناخته نشده و هیچ تلاشی برای گسترش و بهبودی آن نشده است.

در کشور اوگاندا زبان اشاره به رسمیت شناخته شده است اما هنوز سازمان‌های ما با زبان اشاره آشنایی ندارند و ناشنوایان نمی‌توانند به راحتی از حقوق شهروندی خود دفاع کنند

بیگاری کشیدن برخی کارفرمایان از ناشنوایان

 ناشنوایان در مسأله اشتغال چه مشکلاتی دارند؟

معمولا برخی از افرادی که ناشنوایان را به کار می‌گیرند به این فکر هستند که خدمات لازم و کافی استاندارد را به او ندهند و از او کار بگیرند و به واسطه اینکه دنبال شغل هستند. بسیاری از آن‌ها بیمه نمی‌شوند و کارهای سختی می‌گیرند. کارهایی که حتی بسیار دشوار است اما توقع دارند ناشنوایان به تنهایی این کار را کنند. این در حالی است که ما افراد بسیاری را داریم که به واسطه بی صدا بودن و نشنیده شدن همواره کمرنگ بوده اند.

ناشنوا برای ناشنوایان تصمیم نمی‌گیرد

توانبخشی و هزینه‌های ناشنوایان چقدر است؟

باید به شما بگویم قطره ای است از دریا، یک قطره هیچ گاه در یک دریای بزرگ دیده نمی شود، هرگاه از صحبت از امکانات توانبخشی برای ناشنوایان می شود از تحریم سخن می‌گویند و متأسفانه سمعک‌ها و باطری‌های با کیفیت پایین و با تعداد کم خریداری می‌کنند، فکر می‌کنم یکی از بزرگترین دلایل این است که ناشنوا برای ناشنوایان تصمیم نمی‌گیرد و افراد شنوایی تصمیم می‌گیرند که درکی از واقعیت سخت زندگی آن‌ها ندارند و به همین خاطر است که برای توانبخشی آنها زحمت نمی‌کشند.

 آیا در ادارات به ناشنوایان کمک می شود؟

باید بگویم کمک که نمی شود هیچ، بلکه نادیده گرفته می‌شود، برخی از ناشنوایان وقتی به ادارت مراجعه می کنند کافی است کارمند سرش را بالا بگیرد تا لب های ناشنوا را ببینید و شمرده صحبت کنند اما این زحمت را به خود نمی دهند، چه برسد به آن که بگوییم با زبان اشاره آشنا شوند، لازم است در ادارت یک نفر با زبان اشاره و امور فرهنگی ناشنوایان آشنا شود و کار آنها را پیگیری کند اما متأسفانه در هیچ جایی چنین چیزی دیده نشده است و اگر دیده شده برای شعار و مدتی کوتاه بوده است.

آیا نیازمند اختصاص ارز ترجیحی برای ناشنوایان هستیم؟ اگر پاسخ شما مثبت است چگونه باید این ارز اختصاص پیدا کند؟

ارز در صورتی مورد استفاده است که دست اهلش باشد و آنچه که لازم است وارد کند، پیشنهاد می کنیم ارز دولتی اگر بدهند، آن را به واردات سعمعک و باتری اختصاص دهند و وارد کنندگان نیز ارتباط مستقیمی با انجمن‌ها و فعالان حوزه معلولان داشته باشند، دولت هم آنقدر پشتیبانی کند تا امکانات به دست نیازمندان برسد.

بیمه ها چه نقشی در کمک به ناشنوایان ایفا می کنند؟

بیمه ها برای افراد عادی هم نقش خوبی ایفا نمی کنند چه برسد به ناشنوایان، وقتی از بیمه تکمیلی و عمر یاد می شود اولین چیزی که مورد سوال قرار می گیرد این است که آیا ناشنوا هستید یا نه، هر چه شدیدتر باشد بیمه ها زیر بار حمایت از ناشنوایان نمی روند و فرد تحت تکفل بیمه قرار نمی گیرد؛ بنابراین بیمه ای که باید به معلولان برسد ویژه شعارهای مسئولان است.

منبع فارس