محققان برای اولین بار بخش‌هایی از مغز را شناسایی کردند که در یک محرکِ کمتر مطالعه شدۀ میسوفوبیا، وضعیتی که با بیزاری شدید از صداهای خاص همراه است درگیر است.

به نقل از پایگاه خبری سایِنس دِیلی (Science Daily) نتایج به دست آمده از دانشمندان دانشگاه ایالتی اوهایو نشان می‌دهد که توضیحات رایج در مورد عوامل ایجاد کننده میسوفونیا ممکن است صحیح نباشد. افراد مبتلا به میسوفونیا که 20 درصد افراد را شامل می شود، با شنیدن صداهای خاصی احساس خشم، انزجار و تمایل به فرار می کنند.

اغلب جویدن و صداهای مشابه از دهان با این بیماری همراه است. یک مطالعه قبلی نشان داد که میسوفونیا به دلیل اتصالات فوق حساس بین قشر شنوایی مغز و نواحی کنترل حرکتی دهان-صورت – آنهایی که مربوط به صورت و دهان هستند – ایجاد می شود. اما این مطالعه جدید برای اولین بار بررسی می کند که وقتی افراد مکرراً روی انگشتان خود ضربه می زنند چه اتفاقی در مغز می افتد – صدای دیگری که می تواند محرکی برای برخی از افراد مبتلا به میسوفونیا باشد.

یافته ها نشان داد که الگوهای ارتباط مغز با نواحی ضربه زدن انگشت در افراد مبتلا به میسوفونیا در مقایسه با الگوهای ارتباط با نواحی جویدن متفاوت است. هدر هنسن، نویسنده اصلی این مطالعه و دانشجوی دکترای روان‌شناسی در ایالت اوهایو، می‌گوید: « اگر ما فقط روی اتفاقی که هنگام شنیدن جویدن و صداهای مربوط به آن اتفاق می‌افتد تمرکز کنیم داستان اتفاقی که در مغز میسوفونی می افتد ناقص است. ما نمی‌توانیم بگوییم که میسوفونیا فقط به دلیل ارتباطات فوق حساس مغز با قشر حرکتی دهانی صورت ایجاد می‌شود. این مطالعه اخیراً به صورت آنلاین در مجله Frontiers in Neuroscience منتشر شده است.

این مطالعه شامل 19 بزرگسالی بود که در حین انجام کارهای مختلف، از مغزشان اسکن fMRI گرفتند. هر سه پرسشنامه‌ای را تکمیل کردند که سطح می‌سوفونیا آنها را اندازه‌گیری می‌کرد. بر اساس این نتایج، سطوح میسوفونیا در شرکت کنندگان از هیچ تا خفیف متغیر بود.

یک تکلیف شامل این بود که شرکت کنندگان از نظر فیزیکی هجاهای مختلف را صدا می کردند. نتایج fMRI نشان داد که کدام نواحی در مغز با تولید گفتار فعال می‌شوند، که به طور قابل‌توجهی با حرکات دهانی همپوشانی دارد – و بنابراین با صداهایی مانند جویدن مرتبط است. شرکت کنندگان همچنین در بخش جداگانه ای از آزمایش انگشتان خود را به طور مکرر روی پاهای خود می زدند تا حرکت دیگری مرتبط با میسوفونیا انجام دهند.

علاوه بر این، شرکت کنندگان در زمانی که هیچ کاری انجام نمی دادند در MRI اسکن شدند. نتایج نشان داد که وقتی در حالت استراحت بودند، شرکت‌کنندگانی که امتیاز بالاتری برای میسوفونیا کسب کردند، ارتباط قوی‌تری بین قشر شنوایی و ناحیه کنترل حرکتی نشان دادند – درست همانطور که مطالعه قبلی نشان داده بود. اما زمانی که شرکت‌کنندگان واقعاً از دهان خود برای تولید صداها استفاده می‌کردند، ناحیه‌ای از مغز فعال بود – و این ناحیه هیچ ارتباط قوی‌تری در آن‌هایی که می‌سوفونی بالا داشتند در مقایسه با آن‌هایی که می‌سوفونی پایین داشتند، نشان نمی‌داد.

هانسن گفت: «بنابراین آنچه تحقیقات قبلی به عنوان ناحیه دهان و صورت – ناحیه درگیر در حرکات دهان و صورت – شناسایی کرده بود، ممکن است در واقع ناحیه دهانی صورت نباشد. این یافته‌ها نشان می‌دهد که ارتباطات فوق‌حساس مغزی که در مطالعه قبلی یافت شد، نمی‌تواند می‌سوفونیا را توضیح دهد.» این مطالعه نشان داد که در شرکت‌کنندگانی که امتیاز بالاتری در میسوفونیا کسب کردند، ارتباط قوی‌تری بین نواحی از مغز مرتبط با حرکت و احساس انگشت و ناحیه اینسولای مغز وجود داشت که با احساسات قوی از جمله انزجار مرتبط است.

هانسن گفت: “به هیچ وجه ارتباطی با قشر شنوایی وجود نداشت. ارتباط مهم با اینسولا بود.” این شواهد اضافی نشان می دهد که میسوفونیا فقط مربوط به جویدن و سایر صداهای دهان نیست. او گفت: “ما شواهد واقعی در مغز افراد داریم که از صداهایی که فقط از دهان و صورت نمی‌آیند خوششان نمی‌آید. این یک گام مهم به جلو در درک میسوفونیا است.” هانسن گفت که باید کارهای زیادی انجام شود تا بفهمیم چه چیزی باعث میسوفونیا می شود و چگونه می توان آن را درمان کرد. اما این مطالعه نشان می‌دهد که تحقیقات باید فراتر از منشا دهان و صورت گسترش یابد. او گفت: “این ما را یک قدم به درک بسیاری از راه‌هایی نزدیک‌تر می‌کند که می‌سوفونی ممکن است خود را نشان دهد. برای افرادی که می‌سوفونی را در اثر جویدن تجربه نمی‌کنند، اما آن را برای صداهای تکراری دیگر دارند، تایید می‌کند.”