بزرگراه‌ها و خیابانها محل گذر خودروها هستند. خودروهایی که بر اساس قوانین راهنمایی و رانندگی باید بین خطوط برانند اما وقتی به علت سهل انگاری مسئولان، نه تنها خیابانها بلکه بزرگراه‌های اصلی خط کشی ندارند، چه اتفاقی می‌افتد؟
به گزارش روابط عمومی بنیاد به نقل از ایرنا، این سوالی است که پاسخ آن را تقریبا همه می‌دانند. کمتر کسی است که نداند، نداشتن خط کشی خیابانها و بزرگراه‌ها که شریان‌های اصلی تردد در شهرها و جاده‌ها هستند چه پیامدهایی دارد. تقریبا همه مردم ایران که در خیابانها و بزرگراه های شهرهایشان شاهد بی‌نظمی و گره‌های ترافیکی هستند و به همین علت مدت‌ها معطل می‌مانند و هر لحظه خطر تصادف را به علت حرکت‌های مارپیج و زیگزاگ خودروها به چشم می‌بینند، پاسخ این سوال را می‌دانند.
اما سوال اینجاست که وقتی همه مردم در سراسر ایران پاسخ این پرسش ساده را می‌دانند، مسئولان معاونت‌های حمل و نقل و ترافیک شهرداری و وزارت راه کجا هستند و آیا آنان پاسخ این پرسش ساده را که در حوزه تخصصی و مسئولیت اصلی آنهاست نمی‌دانند؟ ظاهرا همیشه باید یک جای کار لنگ بزند، مردمانی که به علت چاله و چوله‌ها و دست اندازهای خیابانها و بزرگراه‌ها که همه جا هست و مردم را کلافه و خودروها را راهی تعمیرگاه کرده است هر روز دست به آسمان می‌برند و دعا می‌کنند که ای کاش مسئولان به فریادشان برسند و آسفالت این خیابانها را نوسازی و بهسازی کنند، چه گناهی کرده‌اند که بعد از آسفالت هم خط کشی آن باید آرزو باشد.
خط کشی نداشتن معابر چه آسیب‌هایی دارد
در بسیاری از بزرگراه‌ها و شریان‌های اصلی شهرها مانند بخش‌هایی از غرب بزرگراه حکیم تهران یا حتی بخش‌های زیادی از بزرگراه کرج به تهران که پرترددترین راه برون شهری کشور است، علاوه بر خرابی آسفالت در قسمت‌های نوسازی نشده، در بسیاری از بخش‌های بزرگراه که به علت ناپرهیزی مسئولان آسفالت شده است، مسئولان معاونت‌های عمرانی شهرداری یا وزارت راه بعد از اجرای پروژه آسفالت توسط پیمانکار، آن را به دست خدا می‌سپارند. تا روزها، هفته‌ها و شاید ماه‌ها بعد پیمانکار دیگری کار خط کشی مسیر را شروع کند. در این مدت چه بر سر مردمی که در بی نظمی و خطر، این بزرگراه‌ها و خیابانها را طی می‌کنند و اگر جان و خودرو را سالم به در ببرند، از استرس و نگرانی و اعصاب ناراحت آسیب‌های کوتاه مدت و بلند مدت می‌بینند،می آید، آیا مسئولان شهری و جاده‌ای خودشان این مشکلات را جلوی چشمشان است، نمی‌بینند.
در بسیاری از بزرگراه‌های شهری و برون شهری یا با چاله و خرابی‌های زیاد آسفالت‌ها مواجه هستیم یا معابری را می‌بینیم که مدتهاست روکش آسفالت آنها انجام و بدون خط کشی رها شده است.
اینها خرده آسیب‌هایی که به علت بی‌مبالاتی و بی‌مسئولیتی مسئولان شهری و جاده‌ای، هر روز بر سر مردم و رانندگان وارد می‌شود. سوال این است وقتی در پایتخت در جایی که هر روز وزرا، نمایندگان مجلس و مسئولان تراز اول کشور تردد می‌کنند این وضعیت مردم و سلامت آنها را تهدید می‌کند، وضعیت در شهرستان‌ها و شهرهای دورتر از پایتخت چگونه است؟ شاید در این شهرها و شهرستان‌ها صحبت از آسفالت نو و خط کشی آن حرفی فانتزی و گفت و گو از سر «شکم سیری» است زیرا آن قدر وضعیت آسفالت و خیابان‌های آنها خراب است که دیگر عادی شده است و حتی انتظار روکش آسفالت و بهسازی خیابان امری لوکس و فانتزی است.
اگر مسئولان شهرداری و وزارت راه در بهسازی خیابانها و بزرگراه‌ها کوتاهی می‌کنند،؛ مسئولان نظارتی کجا هستند، چرا از شهرداران و مسئولان وزارت راه سوالی نمی‌پرسند، آیا در این مورد نیز تحریم‌ها یا دست‌هایی از بیرون مقصرند یا بی‌تدبیری و بی‌مسئولیتی مدیران شهری و عمرانی علت آن است؟
عضو شورای شهر: من با بزرگراه های بدون خط کشی مواجه شده‌ام
برای پیدا کردن پاسخ این پرسش به سراغ یکی از اعضای شورای اسلامی شهر تهران رفتیم.
«علی اصغر قائمی عضو کمیسیون عمرانی شورای شهر تهران» به پژوهشگر ایرنا درباره علت خط کشی نشدن بزرگراه‌ها گفت: بله من هم با این مساله مواجه شده‌ام، به خصوص در بزرگراه آزادگان و جاهای دیگر این موضوع را دیده‌ام و به خصوص این موضوع شب‌ها خیلی خطرناک است و باعث می‌شود رانندگان جاده یا جدول را نبینند و با جدول برخورد یا تصادف کنند یا ممکن است در بزرگراه یا خیابان چاله‌ای باشد که راننده نبیند و خیلی خطرناک است، حق با شماست، سوال خوبی است. خیلی جاها روشنی معبر وجود ندارد و خط کشی نشده است.
قائمی درباره علت بی توجهی به خط کشی و ایمنی بزرگراه‌ها گفت: به نظر می‌رسد علت آن نا هماهنگی بین معاونت عمرانی و معاونت حمل و نقل و ترافیک شهرداری باشد. در محدوده‌هایی که به شهرداری تهران مربوط می‌شود، مسئولیت آن با شهرداری است، حالا بماند که در خارج از شهر که مسئولیت آن با وزارت راه است چه خبر است. حداقل شهرداری تهران در پایتخت کشور باید هر جا که آسفالت خیابان خراب شده است به سرعت آن را نوسازی کند و بلافاصله بعد از انجام روکش آسفالت، باید کار خط کشی آن هم انجام شود تا ایمنی شهروندان و خودروها حفظ شود. این یک وظیفه بدیهی و اولیه برای مسئولان شهرداری است.
وی ادامه داد: زیاد شدن فاصله بین انجام روکش آسفالت با خط کشی آن نشانه ناهماهنگی و مشکلات بین بخشی در شهرداری است و من اکنون با توجه پرسش و یادآوری شما به معاونت حمل و نقل و ترافیک شهرداری تهران تذکر می‌دهم. البته در مناطق شهرداری مسئولیت با شهرداران مناطق است و مستقیما به معاونت حمل و نقل شهرداری کل مربوط نیست.
خط کشی نشدن معابر از جنس بی‌پولی نیست
عضو شورای شهر تهران اضافه کرد: خط کشی کردن معابر، کار ساده و کم هزینه‌ای است و کمترین کاری است که مسئولان حوزه شهری و جاده ای باید انجام دهند. کاری نیست که مسئولان به بهانه نداشتن بودجه از انجام آن طفره بروند. ضمن اینکه اگر هزینه هم داشته باشد و حتی هزینه‌های زیادی هم بخواهد چون با جان و سلامت مردم سر و کار دارند باید بودجه‌های آن تامین شود. در هر صورت اجازه دهید من این موضوع را دقیق‌تر بررسی کنم تا بتوانم در این زمینه پیگیری‌های لازم را انجام دهم.
عضو شورای شهر تهران: خط کشی نکردن خیابانها به نداشتن بودجه ربطی ندارد بلکه به ضعف مدیریت شهری مربوط می‌شود
قائمی گفت: البته در شورای شهر تهران مسئولیت من «هوشمند سازی حمل و نقل» است. موضوعی که شما پرسیدید اولیه‌ترین نیاز شهری مردم است. من هم قبول دارم و باید پیگیری کنیم. در مجموع علت اصلی و کلی مسائل شهری در تهران در این دوره از مسئولیت شهرداری تهران ضعف مدیریت و ناکارآمدی مدیریت شهری است. آدم‌های حرفه‌ای در شهرداری تهران متصدی امور نیستند که انتظار داشته باشیم کارها را با سرعت انجام بدهند. من حتی در محله زندگی خودمان می‌بینیم که رنگ کردن چند تا جدول کنار خیابان و اصلاح معبر که کار حداکثر یک هفته است گاهی بیش از دو ماه طول می‌کشد.
عضو کمیسیون عمران شورای شهر تهران افزود: ریشه این مسائل در کیفیت مدیرانی است که شهردار تهران در شهرداری تهران و مناطق انتخاب کرده است. در برخی موارد ممکن است رانت یا مسائل مالی در تاخیر پروژه‌ها موثر باشد. یک نمونه آن پروژه عمرانی است که در تقاطع نیایش و جنت آباد چندین سال است مسکوت مانده و هیچ مسئولی هم پاسخگو نیست اما در مورد مساله‌ای مثل خط کشی آسفالت، دیگر مساله پول و تامین نشدن منابع مالی مطرح نیست، چون هزینه بالایی ندارد و به نظر من علت مشکل از جنس «بی عرضگی» مسئولان است.
